Dagboek week 3

Vorige week stond vooral in het teken van ziekenhuizen en onderzoeken. Terwijl wij wachten in een van de vele wachtkamers, vraag ik mijzelf af hoeveel tijd wij al wachtend doorgebracht hebben in wachtkamers.

Altijd wachtend om die ene arts te spreken die zijn of haar visie heeft over het probleem of de aandoening. Waarom zijn er het zo normaal gaan vinden dat we als maar moeten “wachten” in het ziekenhuis. Terwijl mensen bij ons in de winkel heel ongeduldig kunnen zijn als ze even moeten ”Wachten”. Wachten zien we vaak als vermoeiend, ik haat het ook hoor net als iedereen. Als ik al die uren “wachten” had kunnen omzetten naar uren werken of aandacht aan anderen geven dan was er heel wat werk verzet denk ik zomaar. Ondanks dat het vermoeiend kan voelen om te wachten kan het ook even tijd van bezinning zijn.

Ik laat dan aan me voorbijgaan wat er gezegd is of wat er gezegd zal worden, ook wat het met mij als moeder doet, maar nog meer hoe het voor Brian moet voelen. Vroeger dacht ik hier echt niet over na, toen bedacht ik waarschijnlijk hoe ik mijn emotie weer weg kon eten.Weet je wat zo gek is, vandaag bevindt de wachtkamer zich naast de obesitas kliniek.

Toen wij vanochtend hier aankwamen was daar het bekende stemmetje in mijn hoofd die zei, “kijk iedereen hier denkt nu dat jij voor die kliniek komt en niet voor Brian z’n ogen” Zo’n gedachte kan mij dan even paniek geven het kan dat oude machteloze gevoel weer even oproepen. Terwijl ik wacht zie ik alleen maar mensen voorbijkomen die op weg zijn naar de kliniek. Ik herken zoveel van hun gedrag, ik voel het met ze mee en wil eigenlijk tegen allemaal zeggen wat zie je er goed uit het is iet nodig om jezelf zo ongemakkelijk te voelen hoor.

Het zien van hun gedrag houdt mijn scherp, juist in deze lastig tijd vol met emoties moet ik scherp blijven en met goede gezonde voeding goed voor mijn lichaam zorgen.Het doet me echt veel pijn om al die jaren toe te moeten zien dat Brian altijd maar geduldig is en alles zonder klagen ondergaat. Ook als er vervelend nieuws is, kan hij even in een dipje zitten maar dat duurt nooit lang. Hij weet altijd weer iets positiefs te bedenken.

Vorige week na een lange dag onderzoeken kwamen we thuis en begon hij zoals altijd weer voor iedereen te zorgen. Ons allemaal voorzien van wat te drinken, tafel dekken of het eten klaar maken dat is wat hij zo goed doet ” zorgen voor anderen”. Ik word uit mijn gepeins gehaald door de stem van Brian, hij vraagt “Mam waar drinken we koffie als we klaar zijn”? Tja daar houdt hij van, even gezellig koffie drinken of lunchen na een ziekenhuis bezoek en nog even napraten.

“Waar wil jij koffiedrinken Brian”? Geef ik als antwoord, hij weet altijd wel ergens een leuk plekje te vinden. Ik bewonder zijn doorzettingsvermogen, wat ben ik trost op jou! De gedachte schiet door mijn hoofd wat mijn moeder altijd zei, “Als je alle kruisen op 1 hoop gooit, zal je altijd weer het kruis van jezelf pakken”! Niet altijd maar vaak denk ik “ ja mam je had echt gelijk”!

Het is belangrijk, hoe donker het soms ook kan zijn, om te blijven zien wat er wel kan en niet wat er niet kan, dat houd je op de been en geeft weer positieve energie. Het is nu aan mij om een koffietentje te zoeken in Den Haag, want straks als hij klaar is gaan we uiteraard gezellig koffiedrinken!! 

Liefs mij